Czoło zwiedza świat: sierpnia 2016

niedziela

to coś, czego brakuje mi najbardziej. Nie ma śniadania przed tv, wylegiwania się w piżamce w łóżeczku rodziców, ani kawusi na balkonie. Nie ma placka. Boże! Jak to w niedzielę może nie być placka?! Kto to widział. Ani Familiady do rosołu. Co to będzie w zimie, tak bez skoków narciarskich?

Nie ma też szkoły. Głupiej, tępej twarzy Przeciąga i jego pieprzenia o pierdołach, o których sam nie ma pojęcia. Nie ma godzinnej podróży z Krowody na Ruczaj. Nie ma żula w tramwaju, który swą wonią potrafi obudzić najbardziej zaspane Czoło. Nie ma ohydnego obiadu z bistro, ani kawy z automatu. Nie ma Wawelu o zachodzie słońca, ani Zakrzówka w południe. Nie ma bagietki z Buczka łapanej w biegu na pętlę, ani dzbanu piwa miodowego w Zajezdni. Nie ma ikeowskiej pościeli w sowy i gapienia się w okno do piętnastej. Nie ma spaceru do Kauflanda.

Nie ma Bennego Hilla, ani Disco Relax. Nie ma siatkówki, ani Na dobre i na złe. Nie ma kiełbachy z grilla i browara. Nie ma kromki z szynką na kolację. Nie ma rosołu, którym można pogardzić. Nie ma zatłoczonego busa. Nie ma korków w Libertowie. Nie ma krakowskiego rynku pełnego obcego kapitału turystycznego, irytujących sprzedawców latajacego szitu, ani srających gdzie popadnie gołębi.

Jest dzień wolny. Totalnie. Jestem sobie sterem, żaglem i okrętem. Mogę robić, co zechcę. Nie spędzam raczej czasu z rodziną w trakcie dnia. Czasem tylko obiad skonsumujemy. A niech że sobie ode mnie odpoczną. Poza tym ja chcę kawusię, balkon i serniczek, a nie basen i pięknych, perfekcyjnych Amerykanów.

No serio, jak to tak można egzystować bez placka w ciągu dnia? Zjadać go czasem po obiedzie, który jest wieczorem? No ja nie wiem, nie rozumiem. Żeby po mszy się nie spotkać i nie poobgadywać wszystkich dookoła? Ej, no co z wami? Tylko byście lancze i brancze jedli, a serniczek to nie? No murzynka chociaż! Dobra, sama sobie zjem. Dobrze, że w lodówce jest pudełko brownie.

Placka nie ma, ale jest Kościół. Podobno katolicki. Scenariusz to chyba im Bareja pisze. Może to piąty ewangelista, kto wie. Jedno jest pewne, rozrywka murowana. Począwszy od dzień dobry, proszę wyłączyć komórki. Dzieci malują Jezuska, jedzą czipsy z humusem, a Batman toczy walkę z Supermenem pod konfesjonałem. Afroamerykanka śpiewa pslamy i pieśni z ręką wyciągniętą w kierunku....nie wiem, może Betlejem? Wygląda jak Statua Wolności, a dumna przy tym jak świnia w taksówce. Ale głos ładny, szkoda tylko, że nikt nie nadąża ze śpiewem. Może dlatego, że najpierw śpiewa się pierwszy wers pierwszej zwrotki, potem drugiej i tak dalej. Pół mszy zajęło mi złapanie tego. OH MY LORD. Przekażcie sobie znak pokoju- czyli weźcie mnie wyprzytulajcie i wycałujcie, a ja się będę myła pół dnia. Ej ja nie lubię ludzi, tym bardziej jak mnie obcy obściskują bez powodu. Fle a idźcie wy tak na 3 metry daleko. Poza tym to ja jestem tą, która zostaje w ławce. Bo tu wszyscy bez grzechu są, nie wiem czy wiecie. Jak jeden mąż idą do komunii, oh my Lord. A ja jedna, nieczysta córa szatana siedzę w tej ławce i boki ze śmiechu zrywam. Dobrze, że nigdy na tacę nie dawałam, bo miałabym problem z wypisaniem czeku. Oh my Lord. Ale kościół ładny i podusia na kolana jest.

Dobrze, że mam samochód. Mogę pojechać w siną dal i oglądać piękno Ameryki. Z dala od szklanych domów i betonu, nic tylko pola kukurydzy, farmy, lasy, góry, jeziora, ocean, plaże. Tak, mieszkam tak blisko Nowego Jorku i jeszcze tam nie pojechałam. Bo mi się nie chce. Serio, on dupy nie urywa. Przynajmniej nie mi. Może przez to, że celulitu sporo to ciężej oderwać i jeszcze popłynę w tango z wielkim jabłkiem? Pożyjemy, zobaczymy.

Dobrze, że jest pociąg. Mogę jechać do centrum. Trzasnąć sobie jakieś muzeum. Żałuję, że tego nie robiłam w Krakowie. Nie poszłam do Starej Synagogi. Mogę iść tutaj, ale drzwi są tak wielkie, że nie dosięgam do klamki.

Mogę się polenić nad rzeką. Poleżeć nad wodą i wysączyć piwo. Zjeść lody. Poczytać książkę, poleżeć brzuszkiem do góry. Ale wciąż brakuje mi serniczka, jabłecznika albo drożdżowego z kruszonką. Nawet jak sobie upiekę to nie będzie taki sam jak w Polsce. No kurde nie i już. Chyba czas wybrać się do polskiej dzielicy. Myślicie, że mają kremówki papieskie z Wadowic? Jadłabym.

I tak. Nudzę i marudzę. Mieszkam w miejscu, w którym niejedna osoba chciałaby teraz być. Mam wszystko i w dupie mi się przewraca. Ale co polska niedziela to polska niedziela. Żaden amerykański substytut tego nie zmieni. Takie o to problemy pierwszego świata. Amen.

0Comments

, by Czolo

In au pair, kultura

5 oznak, że przywykłam

do amerykańskiego stylu życia. Przeraża mnie to, bo nie za specjalnie mi się on podoba. Z wieloma rzeczami się nie zgadzam, ale co zorbisz. To ty przyjechałaś do tego kraju, nie on do Ciebie. Wolność Tomku w swoim domku, a tutaj zachowuj się tak, jak tego oczekują. Więc do dzieła:

1. Jem masło orzechowe.

Nie takie, jak u nas czyli Nutellę czy inny krem czekoladowo - orzechowy, ale tradycyjne masło orzechowe z orzeszków ziemnych. Spożywam je jak Amerykańce: na chlebie z dżemem, z ciastkami, w słodyczach, a przede wszystkim z lodami. Lody z peanut butter są najlepsze na świecie. W Polsce spróbowałam tylko raz tego specyfiku i zupełnie mi nie podszedł, tutaj zajadam go niemal codziennie. Jaki kraj taki pasztet.

2.Nie potrafię żyć bez samochodu.

Każdy Amerykanin ma samochód, no już na pewno ten który mieszka na przedmieściach i ma rodzinę. Ja też dostałam. W Polsce nie korzystałam z auta tak często, bo paliwo za drogie, drogi nie znam, będę zmęczona jak pojadę dalej, gdzie ja zaparkuję itd. Poza tym u nas transport publiczny to złoto! Skarb narodowy. Wierzcie mi. Tutaj tego pojęcia nie znają.

Początkowo uważałam, że poruszanie nieba i ziemi przez wszystkich dookoła tylko dlatego, że poszłam do parku pieszo jest przesadą (nadal tak uważam), ale teraz zaczynam ich rozumieć. Używanie auta jest wygodne, a obce drogi nie są tak starszne, kiedy wiesz, że możesz zatrzymać się wszędzie i o każdej porze. Zrobić milion zdjęć i wjechać tam, gdzie dotrzeć pieszo się nie da, bo jest za gorąco. W ostatni weekend przejechałam więcej kilometrów niż za całe życie chyba, ale nie mam dość. Ten kraj oferuje tyle pięknych miejsc, do których bez samochodu trudno dotrzeć, że żal je przeoczyć. Jednak auta używam nie tylko do dalekich podróży, ale także jadąc na pocztę, która jest 15 minut pieszo od domu. Oj źle ze mną...

3. Cześć, jak się masz?

Tak, ja też witam się ze wszystkimi w ten sposób. Gówno mnie to obchodzi, ale z uśmiechem od ucha do ucha, udawaną sympatią szerzę miłość do ludzi na dzień dobry. Żeby nie było, z ludźmi których lubię witam się szczerze!

4.Chodzę po ulicy w pidżamie.

Co prawda tylko po to, żeby wyprowadzić psa, ale jednak. Ktoś, kto mnie dobrze zna, wie że nie wyszłabym do sklepu koło domu w leginsach, tłustych włosach czy uwalonej podkoszulce, a co dopiero w pidżamie. Tutaj mam totalne wyjebongo. Zdarzyło mi się nawet wyjść boso z domu. Księciunia odprowadzam do szkoły najczęściej w dresie. Słowianka się znalazła.

5.Jem chipsy.

W Polsce kupowałam jedną paczuszkę raz na pół roku, mając po tym wyrzuty sumienia przez kolejne sześć miesięcy. Bo to cholernie niezdrowe. Tutaj chipsy się je non stop. Są przekąską, daniem głównym, kolejnym członkiem rodziny. Nie mogłam się przemóc przez miesiąc. Teraz nie ma dnia, żebym nie zjdała czipsa. Przecież napisane jest, że są organiczne...

Jest jeszcze wiele rzeczy, które mnie szokowały i dziwiły. Przywykłam do nich jednak ich nie praktykuję. O nich będzie osobny wpis. Niestety zderzenie słowa kultura w rozumieniu europejskim z amerykańskim wymaga osobnego artykułu. Tego nie da się skrótowo opisać.

Jestem już tu dokładnie dwa miesiące. Tak Ameryko stuknęła nam dwumiesięcznica. 60 dni temu witałyśmy się na lotnisku JFK, a teraz jesteśmy jak najlepsze kumpele. Gdyby nie mój polski (brany za rosyjski) akcent możnaby pomyśleć, że jestem tu od zawsze. To co, po czipsiku z okazji naszego święta?

0Comments

, by Czolo

In Filadelfia, jedzenie

Red velvet

Sierpniowa niedziela. 36 stopni na plusie. Filadelfia, Wanlunt st, która wydaje się nie mieć końca. Dookoła pusto, prożno szukać żywej duszy. Rzędy ceglanych budynków leniwie spoglądają na topiący się asfalt. Słońce praży niemiłosiernie. Pot leje się po czole, twarzy i tyłku. Nogi odmawiają już posłuszeństwa. Na horyzoncie rysuje się most, co oznacza, że zaraz pojawi się także rzeka. Będzie chłodniej, będzie trawa. Można złożć na niej swe wymęczone ciało i po prostu sobie błogo poleżeć. Myśl ta zaczyna kotłować się w mózgu i reszta przestaje się liczyć. Do czasu.

Do czasu, aż docierasz do numeru X. Szare komorki przechwytują obraz, analizują, to co zobaczyły oczy i już wiesz, co stanie się za chwilę. Środek dnia, pusta, amerykańska ulica i ty sam na sam z nim. Z pochodzenia Włoch, ale wychowany w USA. Postawny, pozornie usmiechnięty, ale ten uśmiech nie zwiastuje niczego dobrego. Twój mózg już wie, co się zaraz stanie. Przeraża Cię to, ale wiesz, że nie ma odwrotu. Stajesz w końcu oko w oko z kolejnym wyzwaniem, które wymyślilaś sobie 3 miesiące temu. W kółko powtarzasz sobie: dam radę.

Podchodzisz bliżej, strach zamienia się w ekscytację. Nie ważne, czy na ulicy są ludzie, czy ktoś na to patrzy. Wyciągasz telefon, twarz wykręca Ci się uśmiechu od ucha do ucha, zaczynasz się jarać jak flota Stanisa. Cykasz focię, byle jaką, ale to nie ważne, liczy się tylko to, co czeka na Ciebie w środku. Tak Ewo, dotarłaś do celu- cukierni Carlo's Bakery!

O szczęście niepojete! Sam Żak odwiedza mnie! Słyszysz to podświadomie, bo tak naprawdę to ty się radujesz na mordzie, sercu i żołądku przede wszystkim. Wiesz, co zaraz się stanie. Rozglądasz się dookoła i widzisz je wszystkie. Patrzą się na Ciebie i uśmiechają się zalotnie. Puszczają oczko. Słyszysz przyspieszone bicie swojego serducha, które nie może się już doczekać TEJ chwili. Jednak Twoja babska natura nie pozwala Ci na szybki ruch. Za dużo ich jest. Nie wiesz, na co się zdecydować. Chcesz wszystkie, ale zdajesz sobie sprawę, że to niemozliwe. Ogarnia Cię rozpacz. Wyluzuj. Wrócisz tu! Po ogon homara dla K. jak będziesz wracać do PL. Albo przyjdziesz tu w swoje urodziny i kupisz sobie, czego tylko dusza zapragnie.

Niestety, rozsądek przegrywa z sercem. Patrzysz na nie, robisz maślane oczy i wzruszasz się co kawałek. Wodzisz wzrokiem po witrynie i widzisz jak ONE na Ciebie spoglądają. Słyszysz, jak mówią: weź mnie, wybierz mnie, zjedz mnie qrwa. Słysz ten głos jedynie ty, bo jesteś jak Harry Potter. Wybrańcem. Tylko ty wiesz, kim jest ich twórca, bo tylko ty oglądasz TLC. Znasz ich historię, skład i czas wypiekania. Przetwarzasz te informacje w głowie, ślina Ci z pyska leci, a sprzedawca się irytuje coraz bardziej. Ale jak tu wybrać tę jedną jedyną? JAK???

Dobrze wiesz, że wybór nie należy do Ciebie. To ONA Cię wybiera. Siedzi tam sobie z koleżankami, wystrojona bo to niedziela, spogląda ukradkiem, mami Cię swoim intensywnie czerwonym kolorem i juz wiesz, że nie możesz przejść obojętnie obok niej. Nie dziś. Jest już Twoja. Musisz tylko za nią zapłacić.

Idąc do kasy dostrzegasz jego - Mistrza. Zaraz zjesz jego Małgorzatę, ale jemu też poświęcasz chwilę. Cykasz pamiątkowe zdjęcie ściany chwały i wiesz już, że pojedziesz do Hoboken spotkać go osobiście. Przypadkiem będą to Twoje urodziny i wspomnisz o tym wszystkim po kolei licząc na darmowy tort. Wiesz, że w Filadelfii się to nie uda, bo sprzedawca nie podziela Twojego entuzjazmu. Lepiej już idź nad tę rzekę. No już, paszła won!

Wychodzisz, szczęśliwa jak nigdy. Niesiesz w ręce pięknie zapakowane muffiny Red Velvet. To jest ten dzień, ta chwila, kiedy wszystko inne przestaje się liczyć. Jesteś tylko ty i ta babeczka. Widziałaś historię całej jej rodziny, patrzyłaś jak powstaje i zaraz wbijesz w nią zęby. OMONOM. NIEBO W GĘBIE.

Dzięki Buddy.

0Comments

, by Czolo

In Amisze, kultura

Złap Amisza

Jedni łapią motyle, inni Pokemony, ja zapragnęłam złapać Amisza. Niestety, wszyscy zgromadzeni wokół mnie ludzie nie mieli i wciąż nie mają pojęcia, kim są Amisze. SERIO? TLC nie oglądacie, nie uczyliście się z New English File? No nie wierzę.

W takich okolicznościach pojawiła się obawa, że Misja Czoło i jeden z jej naczelnych punktów nie zostaną spełnione. A jak nie zostną spełnione to ugrzęznę tu na zawsze. Zdesperowana miałam już szukać ochotników po internetach, kiedy to do moich drzwi zapukała czwórka rodaków.

My Polacy to jesteśmy super. Zabawni, wykształceni i odważni. Wszyscy moi towarzysze wiedzieli, kim są Amisze i pragnęli ich ujrzeć. Kamień z serca! Nie polegnę ze swoją niesamowitą wizją amerykańskiego snu. Jeszcze nie teraz.

Jak na urodzoną w czepcu przystało, mam to szczęście, że Amisze w dość dużej liczbie, żyją godzinę drogi od mojej tutejszej przystani. Nie trzeba było dużo kminić i planować, tylko zapakować dupę w auto i pojechać.

Trafiliśmy do pokazowej wioski, gdzie za niecałe 10$ uchylono nam rąbka tajemnicy życia po amiszowemu. Towarzyszyli nam Rosjanie, więc możecie sobie wyobrazić, jak wyglądało to zwiedzanie.

Pani przewodnik bardzo się spieszyło. Wypowiadała chyba ze 100 słów na minutę, przez co ciężko było się połapać, o co tak naprawdę w tym stylu życia chodzi. Co prawda przygotowali książeczki z opisem całej filozofii w różnych językach (w tym polskim), jednak wycieczka trwała tak krótko, że nie zdążyliśmy przeczytać całości. Widocznie Amerykanie nie rozumieją europejskiej potrzeby wiedzy. Szkoda, bo liczyłam na więcej informacji. Pozostała nam Wikipedia.

Zwiedzanie zaczęliśmy od domu, który z zewnatrz wyglądał na taki typowy, wiejski dom amerykański. Wewnatrz przywitał nas XVIII wiek. Nawet Rusek zarechotał, że mam rację, kiedy skwitowałam zastany obraz słowami: no taka Polska w XVIII wieku. Choć pewnie na ruskiej wsi, gdzieś w tajdze, można znaleźć podobne domy.

W amiszowym domu najważniejsza jest kuchnia. Niestety nie dlatego, że jest tam jedzenie. Głównym powodem jest fakt, że tylko to pomieszczenie ogrzewają. W każdej kuchni mają książkę do śpiewu i biblię. Tak sobie wielbią Boga, bo do kościoła chodzą raz na dwa tygodnie. Nie dziwię się, że tak rzadko, bo msza trwa cztery godziny! Szczycą się tym, że sami wyrabiają przetwory w stylu: dżem pomidorowy, pikle, masło jabłkowe, papryka marynowana. Hah no okej, tym to może poszczycić się każdy polski dom w mniejszej miejscowości.

Zapewne dziwią was sprzęty typu mikser czy lodówka. Przecież jedną z głównych zasad tej sekty jest brak elektryczności. Wbrew pozorom rguły tej przestrzegają. Owe sprzęty są na gaz lub sprężone powietrze. Lampy też są gazowe, podobnie jak piece. Amisze mają także swoją prasę, nie czytają raczej "angielskich" gazet, bo w nich nie piszą o ich religii.

Wszystko, co posiadają robią sami- zarówno ubrania jak i meble. Próżno tu szukać IKEI, ale ichnijesze rękodzieło też robi wrażenie. Nie posiadają szaf, bo to tylko zagracanie przestrzeni. Tu się z nimi zgodzę. Po co szafa, skoro ubrania lepiej się układają na fotelu? Jednak z łóżka na sznurkach bym nie skorzystała. Zachęcająco nie wygląda, ale Rusek się położył. Zmęczony podróżą i upałem wyłożył swe podpite cielsko na kapie za 700$. Rosja to stan umysłu. Tam chyba nie mają muzeów...

Wiecie, że Amisze chodzą w jednym ubraniu przez całe życie? Wszystko mają pospinane jakimiś zapinkami w stylu szpilek czy jakichś tam zatrzasków, więc w razie nadwagi mogą sobie poszerzyć wdzianko. Nie używają pasków i guzików, ze względu na prześladowania jakich doświadczyli w Europie lata temu. Każdy Amisz i Amiszka ma dwa rodzaje strojów- dla singli i zamężnych/ żonatych. Widzisz świecie, nie trzeba tindera żeby znaleźć parę. Wystarczy iść w pole kukurydzy i spotkać pannę w białej narzucie na sukience albo kawalera z wgnieceniem w kapelutku. W kwestii butów nie są już tacy restrykcyjni- mają ładne lacze, które zakłada się tylko na weselicho i do trumny, ale nike i new balance też się znajdą, byle były czarne! Globalna wioska dotarła i tu.

Zabawki wyglądają trochę przerażająco, bowiem Amisze nie mogą pokazywać twarzy. Ani na zdjęciach ani obrazach, jedynie jeśli jest to robione w jakimś konkretnym celu. Jaki to cel? Na przykład pozują do pocztówek, żeby mieć z tego hajs. Tak, dollarami załatwisz wszystko.

Amisze suszą pranie na sznurku, bo nie mogą używać elektrycznych suszarek. No tragedia niesłychana. Droga Polsko zalatujesz Amiszami!

Skoro są tacy na bakier z cywilizacją to czym mogą się zajmować? Rolnictwem. Przy większości domów są farmy, gdzie mają swoją zwierzynę i warzywka. Czyli jak na polskiej wsi. Jednak wbrew wyobrażeniom, uprawą roli zajmuje się tylko 15% Amiszów. Reszta ma swoje firmy. Nie pytajcie jakie, bo nikt tego nie wie, ale według Wikipedii odnotowują one najmnijeszy procent niepowodzeń.

W każdej wiosce mają swoją szkołę, gdzie uczą się północno niemieckiego i angielskiego. Jak widać ściągi ma nawet nauczyciel. Edukacja trwa tylko do 8 klasy, więc zbyt mądrzy to oni nie są. Pewnie dlatego dalej tkwią w tym swoim innym świecie. Ktoś to mądrze wymyślił, głupszym się łatwiej steruje. Tylko po co? Widać amiszowy prorok to faktycznie prorok. Módl się i pracuj, ora et labora Amiszu.

Na rozrywki też mają czas. Po kościele grają w siatkówkę. Dobre Amisze. Odwiedzają swoich bliskich, czyli dusze towarzystwa. Jak widać nie szczędzą szkła na wódeczkę, grają w szachy na dywanie i wielbią Amerykę.

No dobra, dobra wszystko fajnie, ładnie i cacy, ale gdzie są prawdziwi Amisze? No przecież nie przyjechałam tu w 36 stopniowym upale żeby pochodzić po muzeum 10 minut. Hej! Jedni przyjeżdżają sobie poleżeć na łóżku, inni kupić prawdziwą kukurydzę od Amiszów ( bo ta pewnie jest zdrowsza i bardziej organiczna- amerykańska babciu pola są przy drodze, zerwij sobie), a ja chcę zobaczyć Amisza w naturalnym środowisku, bo mój mózg wciąż tego nie może pojąć. Jak to tak może być, że w tej rozwiniętej Ameryce, w środku miasta jest jakaś wiocha ludzi, którzy z cywilizacją są jak kot z psem?

Moje marzenie się spełniło! W drodze powrotnej ujrzeliśmy amiszową bryczkę na drodze. Nie zastanawiając się ani minutę pognaliśmy przez wieś ścigając Amiszów, tylko po to żeby im zrobić zdjęcie. Materiał z tego pościgu nie nadaje się do publikacji, zatem pozostają wam tylko wyobrażenia. Podam wam dane, nad resztą niech popracuje fantazja:

Droga stanowa pośród farm i pól kukurydzy, jeep z piątką Polaków w środku, Amisze jadący bryczkami, krzyki: wow, jadą, tam, k***a, otwierające się okno, 4 pary rąk z telefonami. Jeśli nie znasz rozwiązania proponuję policzyć deltę.

Polowanie na Amiszów zakończyło się sukcesem!

Dobrze, że nas nikt nie zdzielił kolbą kukurydzy za trzaskanie zdjęć, bo przecież to zabronione. No tak, ale my jesteśmy z Polski. My raczej jesteśmy na bakier z zasadami. Gdzie diabeł nie może tam Polaków wyśle i takie tam.

Czy było warto? Było! Kolejny punkt z listy zaliczony. Śmiechu co nie miara, dalej nie wierzę, że oni tak sami z siebie, z własnej nieprzymuszonej woli, żyją w ciemnogrodzie. Najlepszym podsumowaniem niech będą słowa uczestników wycieczki: "całe życie w jednej sukience?", "współczuję tym dzieciom - nie mają snapczata".

0Comments

, by Czolo

In au pair, Filadelfia

amerykańskie śniadanie czyli omlet w rozmiarze XXXXXXL

Myśląc o amerykańskich restauracjach wyobrażałam sobie różne miejsca. Zazwyczaj przed oczami rysowały mi się hamburgerownie ociekające tłuszczem, niezliczone placówki McDonals i KFC, budki z hot dogami i knajpy w drewnianym stylu z kratowaną ceratą na stole. Jako maniaczka filmów i seriali poznałam także pewnien rodzaj baru, dość szczególny i specyficzny - samochodowy. Taki do którego podjeżdża się autem żeby pojeść a nie pić, a na parkingu pełno jest pick upów, trucków, starych samochodów. Za oknem nie ma szczgólnych atrakcji, raczej często gęsto czai się jakiś psychol lub więzienny zbieg. W barze panuje specyficzna atmosfera. Kelnerki biegają w miętowych lub różowych fartuszkach i dolewają kawy. Znają każdego, podając kanapkę Henremu pytają o jego dzień i radzą by rzucił wódkę. Wiecie, o czym mówię prawda?

Jeśli nie, to zaraz wam pokażę, bo odkryłam takie miejsce w Chestnut! Niebywałe. Coś, co spodziewłam się zobaczyć na bezdrożach między LA a LV, mam pod nosem.

Miejsce urocze, klimatyczne, pełne życzliwych ludzi, których mocno zdziwił mój entuzjazm. Dla nich coś zupełnie normalnego, przyszli zjeść śniadanie, a ja się jaram każdą pierdołą, jak Reksio szynką. Ale jak tu nie robić zdjęć, nie śpiewać i nie cieszyć się wielką porcją jedzenia, no jak? Najlepszą rzeczą w Ameryce jest to, że nie żałują jedzenia! Płacisz i dostajesz porcję jak dla trzech Europejczyków. Wszak wiadomo, że strawa jest dla mnie niezmiernie ważna, więc czuję się tu jak w raju. Na dodatek pakują pozostałości do domu! Wybitnie za ich kuchnią nie przepadam, ale jak się trafi coś godnego uwagi to żal zostawiać.

Wracając jednak do baru samochodowego, bo to o nim mowa, spełniły się moje wyobrażenia. No może nie w całości- nie spotkałam żadnego czubka, psychola ani zbiega z metalową kulą u nogi. Nie wpadł też żaden policjant na kawusię.

Znalezione obrazy dla zapytania strażnik teksasu gif

Historii mrożącej krew w żyłach nie będzie:( Może innym razem, wszak to Ameryka. Tutaj ludzie nie mogą wejść do kanjpy bez dowodu, ale spacer z bronią po szkole jest czymś zupełnie normalnym.

Z zewnątrz bar wyglądał jak złączone kilka autobusów, przyczep, amerykańskich domów na kółkach, zwał jak zwał. Na parkingu były chorągiewki, metalowe stoliki i zwyczajne auta. Nie było pick upa, ciężarówki ani nawet starego, rozpadającego się, kwadratowego lincolna. Niemniej jednak brak owych elementów nie zniechęcił mnie do wejścia do środka.

Nie wiem, o co im chodzi, ale wszędzie wchodzi się tylnym wjeściem...

widok z okna przeuroczy

I nie pożałowałam, że wybrałam właśnie to miejsce na śniadanie. Patrzcie tylko jak ono wygląda!

Zupełnie jak w moich wyobrażeniach opartych na filmach. No dobra, kelnerki miały czarne uniformy, ale poza tym ideał. Czerwone, skórzane siedzenia, małe stoliki, okrągłe krzesła przy barze, zapas ketchupu. Ah poczułam się jak Stejsi Enn, która odziana w strój pielęgniarki wpadła na poranną kawę.

Menu obfite było w dania różnej maści, ja połakomiłam się na omlet w stylu westernowym. No przecież jestem w Ameryce. Czekałam zatem z bananem na twarzy aż ten kowboj wjedzie na stół na białym talerzu. Dostałam kawał puszystego, jajecznego placka z szynką i zieloną papryką, wieloziarniste tosty i słone masełko. Niebo w gębie. Naprawdę, bardzo, bardzo dobre. Jako rodowita Polka, wierna tradycjom i obyczajom, pociaprałam wszystko ketchupem. MNIAM. No cud, miód, malina. Zwykły omlet a jaka radość!

Zazwyczaj nie pijam kawy z rana, tym bardziej do śniadania, ale to było amerykańskie śniadanie w amerykańskim barze. Musiałam ją zamówić, choćby tylko i wyłącznie z tego powodu, że chciałam zobaczyć dolewkę. Spodziewałam się zwykłej lury rozpuszczalnej zalanej krowim mlekiem, a dostałam czarną, bez szału, ale zła nie była. Do tego milion małych pojemniczków ze śmietanką. Hm..mogłam zamówić mleko z kawą jak to mam w zwyczaju, ale nie. Porwałam się na amerykańską kawę (tylko dlatego, że Pani nie znała pojęcia białej kawy).

Wiem, że wyszedł ze mnie taki Janusz, Cebula i Czoło ze słomą w trampkach, ale jakby nie było, tego wcześniej nie znałam.I zwyczajnie w głębokim poważaniu mam, co ktoś mógł sobie pomyśleć. Omlety robiłam sobie zcasem sama z dwóch jajek, co by przyoszczędzić. Tu dali chyba z osiem. Także takie małe, głupie rzeczy a tak cieszą! Kelnerka skakała koło nas jak konik polny, dolewała kawusię i patrzyła jak na dziwadła, które po raz pierwszy dostały coś do jedzenia. Wszystko dla trzech dolarów napiwku. Trochę zabawne i okrutne, ale o napiwkach w stanach innym razem. Jakby zapytała, po co jestem w Stanach to by wiedziała, że stanie się częścią tej historii. Ale nie, padło tylko jak się masz, czy wszystko w porządku, chcesz coś jeszcze? Nie, nie chcę. Tyle tu jedzenia, że nie będę głoda przez najbliższą dobę (i tak też się stało). Zatem nie będzie poruszającej historii o tym jak zaprzyjaźniłam się z Susan i teraz codziennie chodzę na omleta. Pozstanie jej jedynie wspomnienie dziwadła, które cały czas mówi wow, zajebiste, masakra, ale dobre. Powodzenia z powtarzaniem tych wyrazów, jak będziesz opowiadała te niezwykle piękną historię swoim wnukom Susan.

Jednak nie zawiodła moich oczekiwań i zapytała Johna siedzącego za mną, co tam u niego, jak praca i żona. Yes, yes, yes.

Z racji mojej aspołeczności nie powinnam mieć raczej pretensji, że nie skupiłam na sobie aż tyle uwagi i mogłam delektować się dobiegającą z głośników muzyką. Jak myślicie, co to było? Elvis rzecz jasna! I inne starocie, czyli w to mi graj. Dobrze czasem sobie usiąść i zjeść jak człowiek bez towarzystwa Rihany czy Seleny.

Nie byłabym sobą, gdybym nie zamówiła ciasta. Dyniowego. Omonom. Dobre, wyborne, smakowite, jednak szarlotki mojej mamy nie pobiło.

W całej tej kulinarno- kulturowej podróży towarzyszyła mi A. Przyleciałyśmy razem, ale los rozdzielił nas już na lotnisku. Jednak jak ludzie są do siebie podobni i zjebani w ten sam sposób, to nawet te 200 pare mil odległości nie stanowi problemu żeby się czasem spotkać i powygłupiać. Także tego nie dość, że pojadłam ( w A. najlepsze jest to, że docenia dobre jedzenie jak ja, nie zasłaniając się pseudo dietą) to jeszcze miałam udany tydzień w doborowym towarzystwie.

Dzięki A. za towarzystwo!:)

Dzięki Ci Ameryko za kolejny tydzień razem! Całkiem fajna jesteś. Niech ten nasz romans kwitnie jak najdłużej, a dupa niech rośnie. Przynajmniej będzie na czym siedzieć!